Ζωή Λάσκαρη Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα !

Ζωή Λάσκαρη

Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα !

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Αποθεώθηκε ως η ομορφότερη ελληνίδα την δεκαετία του ΄60, έχοντας κερδίσει και τον επίζηλο τίτλο της «Στα Ελλάς» το 1959, αποτέλεσε το αντικείμενο του πόθου για τον αντρικό πληθυσμό και θεωρείται η ομορφότερη ενζενί του ελληνικού κινηματογράφου, διαγράφοντας μια εκτυφλωτική καριέρα σε αυτόν και σφραγίζοντας με την πολυεδρική πορεία της τις μεγάλες στιγμές του. Κάποτε ως δυναμική και ατιθάσευτη έφηβη που διψά να ρουφήξει σταλαγματιά, σταλαγματιά τις ομορφιές της ζωής, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής, άλλοτε ως δυναμική και ασύλληπτης ομορφιάς σύζυγος που διεκδικεί και κερδίζει τα πάντα στο δύσκολο παιχνίδι του έρωτα, ενίοτε ως μοιραία γυναίκα, που παρόλες τις αντιξοότητες και τους ριπτασμούς της ζωής, δεν λυγίζει, προτάσσει γιγάντιο ανάστημα και κερδίζει τελικά το στοίχημα της ζωής. Γιατί πέρα από την ασύλληπτη ομορφιά της, είχε και ένα σπάνιο λυρικό κύτταρο, που ξεχείλιζε σαν πίδακας στις δραματικές της ώρες και δημιουργούσε ένα εκρηκτικό μίγμα υποκριτικής παρουσίας. 

Ιδιαίτερα στα ανεπανάληπτα κοινωνικά δράματα του ασπρόμαυρου «Κατήφορος» και «Νόμος 4000», βγάζει έναν όγκο ψυχής που συγκλονίζει ! Αυτό το λαμπερό αστέρι του πατριάρχη του κινηματογράφου μας Φιλοποίμενος Φίνου, αλλά και η αξεπέραστη μούσα του Γιάννη Δαλιανίδη, που

μας έκανε πολλές φορές να δακρύσουμε και ακόμα περισσότερες να αναταθούμε ψυχικά, απο τη μαγεία της ζωής. Ήταν η αξεπέραστη Ζωή Λάσκαρη, κατά κόσμον Ζωή Κουρούκλη, που ένεκα της συνεπωνυμίας της με την πρώτη της εξαδέλφη και σπουδαία τραγουδίστρια του «νέου κύματος» Ζωή Κουρούκλη, ο Φίνος για να αποτρέπεται η σύγχυση, θα της αλλάξει το όνομα σε Λάσκαρη ! Η ζωή της Ζωής, αγγίζει στην κυριολεξία τα όρια του παραμυθιού, αφού είχε όλα τα συστατικά του. Δόξα, τιμές, κοινωνική αναγνώριση, μεγάλες χαρές, άφατη θλίψη, πόνο και οδυνηρές απογοητεύσεις, οικογενειακή αποκατάσταση, αλλά και ένα αδόκητο θάνατο ! Δεν λείπει τίποτα από αυτό  το χολιγουντιανών διαστάσεων αστέρι του ελληνικού ασπρόμαυρου. Για αυτό και η απαράμιλλη «Ζωίτσα» όπως χαϊδευτικά την αποκαλούσαν οι φίλοι και οι συνάδελφοι της, ήταν στην κοινωνική της ζωή, τόσο γλυκιά, τόσο καλοσυνάτη και τόσο ανθρώπινη, γιατί ακριβώς ήταν «γήινη». Πατούσε καλά στη ζωή και ήξερε καλά τα τερτίπια της «ριμάδας», που αίφνης από το ζενίθ της επιτυχίας και της χαράς, σε πέταγε στο θρήνο και στο δάκρυ !

Θα δει το φω της ζωής στις 12 Δεκεμβρίου 1943 και πολύ σύντομα, με την αξεπέραστη προικοδοσία της σε ομορφιά, θα ξεκινήσει την μακρά και εκτυφλωτική της πορεία. Ως μαθήτρια γυμνασίου φοίτησε στην πρότυπη Σχολή Βαλαγιάννη στην Θεσσαλονίκη και στην σχολή καλογραιών Καλαμαρί. Την βασική θεατρική της παιδεία έλαβε στην Σχολή του κορυφαίου δασκάλου της δραματικής τέχνης στην Αθήνα, Πέλλου Κατσέλη. Ορόσημο στη σταδιοδρομία της θα αποτελέσει ο περίσεπτος τίτλος της «Στάρ Ελλάς», που θα κερδίσει το ιστορικό για τη ζωή της Σαββατόβραδο, της 20-ης Ιουνίου του 1959. Οι εφημερίδες της εποχής γράφουν : « στην φαντασμαγορικήν χοροεσπερίδα εις τα Αστέρια της Γλυφάδας, εξελέγη Σταρ Ελλάς, η 18έτις δεσπιοινίς Ζωίτσα Κουρούκλη, με το ψευδώνυμο «Αμαρυλίς» (αριθμός 12), υπο τας επευφημίας του πλήθους που είχε κατακλύσει το κέντρον». Μάλιστα η «Απογευματινή» που κάλυπτε καθημερινά τον διαγωνισμό θα γράψει «η «Αμαρυλλίς» εγεννήθη εις την Θεσσαλονίκην, έχει ύψος 1,68 μ. βάρος 57 κιλά, περίμετρο θώρακος 0,88 μ., μέσης 0,62 μ. και λεκάνης 0,93 μ.» Και με πολύ επίσης αξιώσεις στις 26 Ιουλίου του 1959, η Ζωή θα διαγωνιστεί στο Λόνγκ Μπίτς των ΗΠΑ, για την «Μις Υφήλιος». Είχε γεννηθεί ένα αστέρι από την  εύκρατη καλλιτεχνικά Θεσσαλονίκη και θα άπλωνε σιγά –σιγά το εκτυφλωτικό φώς του.

Έκτοτε θα ξεκινήσει την ασύλληπτη καλλιτεχνική της κούρσα. Το στέμμα της «Στάρ Ελλάς», αλλά και η κοινή καταγωγή από την Θεσσαλονίκη, θα  εξωθήσουν τον Γιάννη Δαλιανίδη το 1961, να της εμπιστευτεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον επικό του «Κατήφορο», που συγκλονίζει σαν ταινία για τον ηθικοπλαστικό της χαρακτήρα την ελληνική κοινωνία και σημειώνει παταγώδη επιτυχία. Και μαζί με αυτά θα έλθει ένα χρυσό συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας, με τα επίζηλα studio της αξεπέραστης «Φίνος – Φίλμ» ! Θα ακολουθήσει ένας καταιγισμός ταινιών, κοινωνικού δράματος, κωμωδίας και μιούζικαλ, στις οποίες η Ζωή διαπρέπει κινηματογραφικά και πέρα από την αξεπέραστη ομορφιά της, ξετυλίγει το μεγάλο υποκριτικό της τάλαντο. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά από τα διαμάντια του ασπρόμαυρου στα οποία πρωταγωνίστησε :  «Νόμος 4000» (1962), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1962), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Στεφανία» (1967), «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1967), «Μια κυρία στα μπουζούκια» (1968). Σε όλη αυτή την κινηματογραφική της πανδαισία, θα συνεργαστεί και θα συμπρωταγωνιστήσει με όλα τα μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου μας.  Ήτοι : Νίκος Κούρκουλος, Μάρθα Καραγιάννη, Κώστας Βουτσάς, Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαίρη Χρονοπούλου, Φαίδων Γεωργίτσης, Αλέκος Αλεξανδράκης ,Ρένα Βλαχοπούλου, και πολλοί άλλοι.

Αλλά εξίσου μεγάλη και επιτυχημένη είναι και στο παλκοσένικο η πορεία της Ζωής. Πρόβα τζενεράλε στο σανίδι θα κάνει το 1966 στην Κύπρο, με την παράσταση «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά Πρετεντέρη, αλλά και με το ξένο ρεπερτόριο, «Η παγίδα» του Ρομπέρ Τομά και «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράττιγκαν. Στην Αθήνα το θεατρικό της ντεμπούτο η Ζωή Λάσκαρη θα κάνει το 1970 με την παράσταση του Γιάννη Δαλιανίδη «Μαριχουάνα Στόπ», για να ακολουθήσει μια μεγάλη θεατρική της επιτυχία πάλι με τον σκηνοθέτη – πυγμαλίωνά της Γιάννη Δαλιανίδη, η «Εραστές του Ονείρου» το 1972 στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τον πρίγκιπα του ελληνικού τραγουδιού Τόλη Βοσκόπουλο. Μάλιστα θα αναπτυχθεί και ένας φλογερός έρωτας μεταξύ τους, που θα εξωθήσει τον Τόλη, να τραγουδήσει έναν από τους μεγάλους «ερωτικούς ύμνους» του, το «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά» και να προξενήσουν μαζί πανδαιμόνιο ! Θα συνεχίσει τα θεατρικά της βήματα με τις παραστάσεις «Ο άνθρωπος που γύρισε από τον γύψο» των Κώστα Καραγιάννη και Νίκου Καμπάνη, «Πώς να κερδίσετε τον άνδρα σας» του Ρόμπερτ Σμιθ (1975), «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νηλ Σάιμον (1977) καθώς και «Η κυρία του Μαξίμ» του Ζώρζ Φεϋντώ (1979). Συνακόλουθα πρωταγωνιστεί με πολύ δυνατές λυρικά ερμηνείες σε θεατρικές μεταφορές για την τηλεόραση, στην ΕΡΤ. Και ειδικότερα στα έργα : «Φρύνη η εταίρα» του μεγάλου μας συγγραφέα και δημοσιογράφου Γεωργίου Ρούσσου (1980), «Παντρεύομαι τον άντρα μου» του Νόρμαν Κράσνα (1980) «Εγώ, εσύ και ο άλλος» του Τζιν Κερ (1982), «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές» της Ανίτα Λός (1983), «Μις Πέπσι» του Μπρουνό (1984), καθώς και «Η Ντόρις και ο γυαλάκιας» του Μπιλ Μάνχοφ  (1984).

To 1994 η Ζωή Λάσκαρη θα έχει μια μεγάλη θεατρική στιγμή. Ο μεγάλος μας σκηνοθέτης Μίνως Βολανάκης της απέδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην μεγάλη του θεατρική επιτυχία «Καινούρια σελίδα» του Νήλ Σάιμον και το 1994 στην αλυσίδα των θεατρικών της επιτυχιών πρωταγωνιστεί στην παράσταση  «Ορφέας στον Άδη», του Τενεσί Ουίλαμς σε σκηνοθεσία του έξοχου Ανδρέα Βουτσινά και σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Και συνεχίζει επιτυχώς με τις παραστάσεις «Τρελοί για έρωτα» του Σαμ Σέπαρντ  (1995), «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» του Άλμπι (1996) επίσης σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ, «Τρείς ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι (1996), «Τρωάδες» του Ευριπίδη (1996), «Το μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στην νύχτα» του Ευγένιου Ό Νήλ΄ (1997), «Η συνάντηση» του Νάντας» (2000), «Σκηνές γάμου» του Άλμπι (2000) και σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, «Ευαίσθητη ισορροπία» του Άλμπι (2003), «Διαμάντια και μπλούζ» της Λούλας Αναγνωστάκη (2006), «Άλμα Μάλερ» του Ρον Χάρτ (2009), «Ρόουζ» του  Μάρτιν Σέρμαν  (2011) και «Ωραία χρόνια» του Χάρολν Πίτερ (2013). Ακόμα η Ζωή θα συνεργαστεί με ξεχωριστή θεατρική επιτυχία, με τους Μιχάλη Κακογιάννη, Κώστα Μπάκα, Σταμάτη Φασουλή, Γιώργο θεοδοσιάδη, Κωστή Μιχαηλίδη, Γιώργο Ρεμού-νδο, Αντώνη Αντωνίου, Δημήτρη Νικολαΐδη, Σταύρο Τσακίρη, Αθανασία Καραγιαννοπούλου κ.α. καταθέτοντας και με όλους αυτούς τους σημαντικούς έλληνες δημιουργούς, το υψηλό  λυρικό της τάλαντο. Μια εύκρατη θεατρική παρουσία με σημαντικές συνεργασίες και μεγάλες θεατρικές στιγμές, που πάντα την συνόδευε η αγάπη και το θερμό χειροκρότημα του κόσμου. Σημειώνοντας ακόμα, πέρα από την μακρά καλλιτεχνική της σταδιοδρομία, την συμμετοχή της – δοθέντος ότι πάντα πέρα από καλλιτέχνης, η Ζωή υπήρξε μια ενεργός και με δημοκρατικό ήθος πολίτης – στα δημοτικά δρώμενα της Αθήνας, ως εκλεγμένη Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων, με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο.

Αλλά ας έλθουμε και στην προσωπική ζωή της Ζωής, που ήταν κατάφορτη από χαρά, ευτυχία, αλλά και πόνο και δάκρυ ! Παντρεύτηκε τον γνωστό μας ποινικολόγο Αλέξανδρο Λυκουρέζο το 1976, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Μαρία – Ελένη, η οποία ήταν πρώην σύζυγος του ηθοποιού Απόστολου Γκλέτσου. Πρωθύστερα η μεγάλη μας ενζενί, είχε παντρευτεί τον Πέτρο Κουτουμάνο, με τον οποίο είχε αποκτήσει επίσης μια κόρη, την Μάρθα, σύζυγο του αξέχαστου Βλάσση Μπονάτσου. Και αναμφίβολα τόσο ο θάνατος του ενός γαμπρού της Ζωής, Βλάσση Μπονάτσου, όσο και ο χωρισμός του άλλου με την κόρη της Μαρία – Ελένη, σκίασαν την ηθική της ευτυχία και σε συνδυασμό με άλλα δραματικά γεγονότα, της έδωκαν άφατη θλίψη. Αλλά πρόλαβε όμως η μεγάλη μας ντίβα, να ζήσει και ωραίες στιγμές ευτυχίας, στην στέρεα και γεμάτη αγάπη οικογένεια της, με τον  Αλέξανδρο Λυκουρέζο.

Είχε όμως έλθει κατά πως ήθελαν οι μοίρες, μετά από μια πολυκύμαντη ζωή, που ήταν διάστικτη από μεγαλείο, άφατες εξάρσεις ευτυχίας, αλλά και δραματικές πτώσεις και υφέσεις - γεμάτες πόνο και δάκρυ, η ώρα του τέλους για την μεγάλη μας ενζενί Ζωή Λάσκαρη. Αυτή την απαράμιλλη κούκλα της Βορείου Ελλάδος, που δόνησε τις καρδιές μας, όσο λίγες ελληνίδες ηθοποιοί και καταγράφηκε στα κινηματογραφικά μας δρώμενα, σαν ένα σπάνιο καλλιτεχνικό μετέωρο. Την λιόχαρη Ζωίτσα, με το κατάλαμπρο και φωτεινό πρόσωπο, που ακόμα μεγαλύτερο από την ασύλληπτη ομορφιά της, υπήρξε το χαμόγελό της και η απαράμιλλη ανθρώπινη καλοσύνη της, για όσους την γνώρισαν από κοντά. Στις 18 Αυγούστου του 2017, η ευγενική καρδιά της Ζωής Λάσκαρη, θα σταματούσε για πάντα.  Προσβεβλημένη από ανακοπή καρδίας, άφησε την τελευταία της πνοή, στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη, στο συγκρότημα κατοικιών που είχε κατασκευάσει ο πολεοδόμος Δοξιάδης. Σπουδαίο λυρικό κύτταρο, ασύλληπτη ομορφιά, αλλά και ανεξάντλητη ανθρώπινη γλυκύτη-τα, ήταν τα στοιχεία με τα οποία πορεύτηκε η μοναδική Ζωή Λάσκαρη, στην πολύπλαγκτη και εκτυφλωτική της καλλιτεχνική διαδρομή. Και έτσι θα την θυμόμαστε για πάντα, αυτή την ασυμβίβαστη, ανυπόταχτη, πανέμορφη και ακόρεστα διψασμένη για ζωή, «Στεφανία»  !!!

Φιλμογραφία :

1961  «Ο κατήφορος», «Ο ατσίδας», 1962 «Νόμος 4000», «Χωρίς ταυτότητα», «Μερικοί το προτιμούν κρύο», 1963 «Ίλιγγος», «Ένα κορίτσι για δύο», 1964 «Εγωισμός», «Κορίτσια για φίλημα», 1965 «Τέντυ μπόι αγάπη μου», «Ιστορία μιας ζωής», 1966 «Στεφανία», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», 1967 «Οι θαλασσιές οι χάντρες», 1968 «Όλγα, αγάπη μου», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γυμνοί στο δρόμο», 1969 «Αγάπη για πάντα», 1970 «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο», 1971 «Μαριχουάνα στοπ», 1972 «Αιχμάλωτοι του μίσους», 1973 «Στον αστερισμό της Παρθένου», 1974 «Εραστές του ονείρου», 1982 «Αναμέτρηση».

Υ.Γ. Ο πολιτισμός στις οδυνηρές οικονομικά μέρες μας, είναι τελείως περιθωριοποιημένος από την πολιτεία και υποχρηματοδοτημένος, με τις κεντρικές του δομές να αργοσβήνουν μία, μία. Πέρα από τον ελάχιστο παραπάνω οφειλόμενο φόρο τιμής, στους μεγάλους έλληνες κωμικούς μας, που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πνευματικό ήθος του ελληνικού λαού και τον στήριξαν ηθικά στις δίσεκτες μεταπολεμικές μας δεκαετίες, που τις σκίαζαν οι οικονομικές στρεβλώσεις και οι κοινωνικές δυσπλασίες, οφείλουμε σήμερα ως πολιτεία με σοβαρότητα και ευθύνη, να καταστρώσουμε ένα κεντρικό Master Plan για τον πολιτισμό, που συνυφαίνοντας αρμονικά, τις αρχαιότητες, την πολιτισμική κληρονομιά και το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό μας, σε κάθε γωνιά της ελληνικής περιφέρειας, θα δώσει ώθηση στην εθνική οικονομία και την περιφερειακή ανάπτυξη.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr