Στην «οδό ονείρων», ο αξεπέραστος Κώστας Καζάκος !

  Στην  «οδό ονείρων», ο αξεπέραστος Κώστας Καζάκος !

Μεστός πνευματικής και καλλιτεχνικής  ευκρασίας,  αλλά και πλήρης δόξης και ημερών, έφυγε προχθές από τη ζωή, ο μεγάλος μας θεατράνθρωπος και διανοούμενος Κώστας Καζάκος. Βίωσε τον Ιστορικό δυναμισμό και το δραματικό χαρακτήρα του σπαραγμένου από δυο παγκόσμιους πολέμους  20-ου αιώνα  και σκέπασε με τη δραματική του πολυμέρεια  και την πολυεπίπεδη καλλιτεχνική και πολιτική του παρουσία,  τη μεταπολεμική σκηνή της Ελλάδος.

Καλλιτεχνικά αξεπέραστος, με την υποκριτική του δεινότητα σε  πρωταγωνιστικούς ρόλους   του διεθνούς και εγχώριου κλασικού δραματολογίου,  αλλά και  και κορυφαίος στον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο,  με κινηματογραφικές ερμηνείες μοναδικές, που έχουν περάσει στο πάνθεον της ελληνικής κινηματογραφίας, κέρδισε τις καρδιές και το χειροκρότημα μας  κι αναγορεύτηκε από την αδέκαστη μοίρα, στους κορυφαίους της δραματουργικής μας τέχνης.

Πάνω από όλα όμως ο Κώστας Καζάκος,  υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος με το ζεστό χαμόγελό του και την υποδειγματική λεβεντιά του, διδάσκοντας κοινωνικό ήθος,  από κάθε πρόσφορη έπαλξη που του δίνονταν.

Ενώ ως πολιτικός και δημόσιος άνδρας,  με την πολιτική του ευπρέπεια και το ανένδοτο δημοκρατικό του ήθος,  άφησε ανεξάλειπτο το αποτύπωμά του, ως βουλευτής του ΚΚΕ,  συμβάλλοντας με την  πολιτική ανιδιοτέλεια του,   αφενός μεν στο δημόσιο διάλογο,  για τα μείζονα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου στην πολιτισμική προαγωγή της ελληνικής κοινωνίας. Μην κρυπτόμενος ποτέ ως Διανοούμενος, από τα «βαριά» και τα «μεγάλα» της ελληνικής κοινωνίας. Πάντα μπροστάρης, με μεγάλο κόστος και ενίοτε σφοδρά κυνηγημένος, από τις ισοπεδωτικές μυλόπετρες του θανατηφόρου μετεμφυλιακού κράτους, που δεν του επέτρεψε – ελλείψει πιστοποιητικού κοινωνικού φρονημάτων !!! – να εγγραφεί και στο Πανεπιστήμιο ! Με έναν πατέρα Μαθηματικό, Διευθυντή της Νομαρχίας Πύργου και απολυθέντα ως αριστερό,  που «σπούδαζε»  στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, ως εξόριστος !

Αυτός ο αξεπέραστος «Λοχαγός Θεοδώρου»,  στην επική ταινία του Ντίνου Δημόπουλου το 1966, «Κονσέρτο για πολυβόλα»,  που δόνησε τις καρδιές μας με την μοναδική επίσης μούσα του Τζένη Καρέζη και μας προξένησε ηθική έξαρση,  με τη λεβεντιά, τον πατριωτισμό και την ανδρική αξιοπρέπεια του.

Είχα την ηθική τιμή και ευτυχία στη ζωή μου,  να συνδεθώ με μία  αδαμάντινη φιλία, με τον αξεπέραστο θεατράνθρωπο και πολιτικό μας Κώστα Καζάκο και να εισδεχτώ  στην ψυχή και στην καρδιά μου,  το ευγενές και πολυδύναμο πολιτισμικό του σήμα και την ανείπωτη ανθρώπινη ζεστασιά του. 

Και αλησμόνητη για πάντα θα μείνει επίσης στη μνήμη μου,  ή  ομιλία  που είχαμε κάνει μαζί στα Λεχαινά και  με τον άλλο κορυφαίο του θεάτρου και του κινηματογράφου μας Άγγελο Αντωνόπουλο -  που υπήρξε και κουμπάρος του Κώστα Καζάκου - για τον πρωτόθρονο ποιητή μας - της ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο !

Ως ελάχιστη τιμή στην έξοχη ηθικά μνήμη του,  παραθέτω μία Συνέντευξη που του είχα πάρει το 2009,  για την Β΄ αρχαιότερη πανελλαδική ελληνική εφημερίδα «Πατρίς»,  αλλά και το κινηματογραφικό μου πορτρέτο,  με το οποίο είχα ζωγραφίσει στην εφημερίδα «Παρασκήνιο» το 2019,   την πολυεδρική θεατρική, κινηματογραφική και πολιτική του παρουσία. 

Καλό σου ταξίδι στην «οδό Ονείρων»  πολυαγαπημένε μας Κώστα ! Θα σε ραίνουν για πάντα στην αθανασία, οι μούσες της ελληνικής τέχνης  ! Και θα σε θυμάται για πάντα με σεβασμό και αγάπη, ο ελληνικός λαός !

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Συγγραφέας
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
Αθήνα, 17-9-2022