Ιστορίες μέσα από το γήπεδο που φιλοξένησε την προσφυγιά (εικόνες)

Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες έχουν περάσει από την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες με σκοπό να πάνε κάπου αλλού, στην Ευρώπη… Σε μία Ευρώπη που, όπως λένε οι ίδιοι, έχει ευκαιρίες για αυτούς και τις οικογένειες τους, «τους χωράει».



Εγκλωβισμένοι, όμως, στην Ελλάδα έχοντας πολλοί από αυτούς βιώσει μια απ’τις χειρότερες πτυχές της ζωής, τον πόλεμο, συνεχίζουν να έχουν ελπίδα για το μέλλον. Καταφέρνοντας, έτσι, να βάζουν τον πόλεμο και την ζωή στην ίδια πρόταση με θετικό πρόσημο.
Λίγο πριν την αναγκαία μετεγκατάσταση τους, από το κλειστό γήπεδο Φαλήρου, που κατέληξε να γίνεται διωγμός για πολλούς, αφού δεν είχαν προνοήσει οι αρμόδιοι να βρεθούν εγκαίρως χώροι για όλους και «έπρεπε να εγκαταλείψουν τον χώρο», καταγράψαμε τις ιστορίες πίσω από τους αριθμούς.



Η Ζαχράτ 28 χρονών, μητέρα δύο παιδιών, ταξίδεψε με αυτά και τον σύζυγο της για μέρες μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα. Δεν γνώριζε πως θα είναι οι επόμενες μέρες στην Ελλάδα και αν θα καταφέρουν τον στόχο τους να περάσουν τα σύνορα και να φτάσουν στη Γερμανία. Ωστόσο, όσο συζητούσαμε δεν ξέρω αν έφταιγαν τα παιδιά που μας περιτριγύριζαν, ο ένας (7 ετών) κάνοντας πατίνι και η μικρή μοιράζοντας μπαλόνια, αλλά δεν σταμάτησε να χαμογελά.



Λίγο πιο κάτω, είχαμε μία μεγάλη συζήτηση με τον Φραζάτ 23 ετών. Κάθε μέρα από την στιγμή που έφτασε στο κλειστό Φαλήρου, ρωτούσε τους εθελοντές τι θα γίνει, πού θα τους πάνε, πότε και ποιός είναι ο σκοπός. Η απάντηση που αναφέρει ότι έπαιρνε είναι ότι δεν γνωρίζουν, αλλά «αν δεν ξέρουν αυτοί, ποιός ξέρει;» αναρωτήθηκε. Η διαδρομή του στην Ελλάδα, ήταν η πιο συνήθης για τους πρόσφυγες, πρώτα Μυτιλήνη, μετά Πειραιάς, Ειδομένη και πάλι πίσω στην Αθήνα. Στην Ειδομένη έκατσε δύο ολόκληρες βδομάδες μαζί την αδελφή του και τον σύζυγο της. Θέλει να καταφέρουν να πάνε σε κάποια άλλη χώρα στην Ευρώπη, αν και θεωρεί τους Έλληνες καλούς ανθρώπους.
Μάλιστα, έχει διαβάσει την ελληνική ιστορία και του αρέσει πάρα πολύ. Δεν ανησυχεί για τον εαυτό του, αλλά για τα μικρότερα παιδιά που το βιώνουν όλο αυτό, καθώς ανέφερε ότι χρειάζονται ένα καθαρό μέρος για να μείνουν, καλή τροφή, και ασφάλεια. Πριν αναγκαστεί να σταματήσει τις σπουδές του, ήταν φοιτητής διοίκησης, και ελπίζει ότι μια μέρα θα καταφέρει να συνεχίσει τις σπουδές του. Μια φράση από την συζήτηση μας κρατάω περισσότερο απ΄όλες, «Είμαστε και εμείς άνθρωποι», κάτι που πολλοί τείνουν να και παράλληλα τους, ξεχάσουν.



Την ενός έτους Parsnio την συνάντησα στην αγκαλιά της μητέρας της, δεν μπόρεσε να μου πει πολλά, ούτε ποιά είναι η αιτία της κατάστασης που βρίσκεται ούτε ποιοί οι υπαίτιοι, όμως ο 26χρονος πατέρας του μου μίλησε για την ζωή τους, πριν έρθουν οι μεγάλες δυσκολίες. Εκείνος ήταν εργάτης και 2 χρόνια πριν παντρεύτηκε την Ezet, φέρνοντας έναν χρόνο μετά στον κόσμο τον μικρό. Η κατάσταση δεν ήταν αρκετά ασφαλής για την οικογένεια του, ανέφερε, και πήρε το ρίσκο να ταξιδέψει. Δεν ξέρει πως θα είναι οι επόμενες μέρες, όμως ελπίζει ότι θα φτάσουν στην Γερμανία, γιατί «εκεί υπάρχει ζωή για το παιδί του».
Μετά από αυτό το χαμόγελο ακολούθησε η όχι τόσο φιλική «μεταφορά» τους… στην έξοδο, καθώς ο χώρος που προοριζόταν για την μετεγκατάσταση τους στο Ελληνικό δεν ήταν ακόμη έτοιμος.



Αργότερα, δύο κλούβες των ματ μπήκαν στον χώρο του γηπέδου, και σύμφωνα με Μαροκινούς μετανάστες, οι αστυνομικοί ρώτησαν όσους είχαν απομείνει την χώρα προέλευσης τους. Στη συνέχεια, μεταβίβασαν όλους τους εναπομείναντες Μαροκινούς σε δύο κλούβες των μεταγωγών με προορισμό την Κόρινθο.




Από τις πολλές φορές, που η ιστορία δοκιμάζει τον ανθρωπισμό αυτών, που στις ρίζες τους υπάρχει ακόμα η προσφυγιά.Το αποτέλεσμα θα το κρίνει η ίδια.



Φωτογραφίες: Δημήτρης Λαμπρόπουλος
Κείμενο: Νάντια Ρούμπου
 altsantiri.gr