Ο πολιτισμός των τραμπούκων

Πριν λίγους μήνες κλήθηκα να συνδράμω μία συνάδελφο που βεβαίωνε μία παράβαση σε έναν πολίτη (δικηγόρος ήταν, το δεύτερο χειρότερο είδος παραβάτη) και τον οποίο, όταν έφθασα στο σημείο, χωρίς να γνωρίζω τι είχε προηγηθεί, είδα να ωρύεται και να απειλεί θεούς και δαίμονες.

Αφού παρακολούθησα για λίγο τη σκηνή, επενέβη, αισθανόμενος άσχημα από την πρόδηλη αμηχανία της νεαρής συναδέλφου.
Τον ρώτησα λοιπόν, αφού του συστήθηκα:
«Γιατί τραμπουκίζετε κύριε;».

Ε, ρε, ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε.
Εκνευρίστηκε περισσότερο, απειλούσε περισσότερο, φώναζε περισσότερο.
Τελικά, πήγε την επομένη στο Τμήμα με έναν συγγενή του γνωστό δημοσιογράφο (η πρώτη χειρότερη κατηγορία παραβάτη) και φυσικά ακύρωσαν την παράβαση και γλιτώσαμε -κατά τα λεγόμενά τους- στο τσακ τη μετάθεση στα σύνορα.

Ας δούμε όμως τι λέει το λεξικό:
Τραμπούκος ο [trabúkos] Ο18: αυτός που συμπεριφέρεται με βιαιότητα και με θρασύτητα, για να επιβάλει τις απόψεις του και τη θέλησή του.

Εν μέρει, όπως έμαθα αργότερα, όσον αφορά τη μία από τις παραβάσεις που του βεβαιώθηκαν, είχε δίκιο.
Αλλά αυτό που έγινε τελικά, ήταν άδικο.
Και φυσικά εγώ παρόλο που είχα δίκιο, καθώς προφανώς αποτελούσε τον ορισμό του τραμπουκισμού η συμπεριφορά του, έπρεπε να αποκλιμακώσω την κατάσταση, οπότε είχα άδικο.
Μπερδευτήκατε;

Ας επισκεφτούμε το λεξικό ξανά:
Προπηλακισμός ο [propilakizmós] Ο17: (λόγ.) η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του προπηλακίζω, ο χλευασμός, ο διασυρμός, ο εξευτελισμός.

Ποιος είναι άραγε ο λόγος που γινόμαστε μάρτυρες ολοένα και περισσότερων τραμπουκισμών και προπηλακισμών;
Εγώ ψυχολόγος δεν είμαι, οπότε ο πρώτος και καλύτερος λόγος που μπορώ να σκεφτώ, είναι η ανοχή μας.
Άλλωστε, όπως είπε ο Robert Burke, «το μόνο που χρειάζεται για να επικρατήσει το κακό, είναι οι καλοί να μην κάνουν τίποτα».

Όσο συνηθίζει το μάτι μας σε εικόνες δημοσίων προσώπων να προπηλακίζονται καθημερινά και οι δράστες να μένουν ατιμώρητοι, είτε γιατί δεν υπέβαλε έγκληση το θύμα (μιας και η εξύβριση και η πρόκληση απλών σωματικών βλαβών, δεν διώκονται αυτεπαγγέλτως), ντεμέκ ως ένδειξη ανωτερότητας, είτε γιατί κάποιοι προστατεύουν συνειδητά τους γνωστούς δράστες, τότε και σε εμάς δημιουργείται υποσυνείδητα το ηθικό δικαίωμα να κάνουμε το ίδιο, με όσους μας ενοχλούν.

Αυτός όμως που έχει δίκιο, δεν έχει την ανάγκη να χλευάσει.
Δεν έχει ανάγκη να εξευτελίσει. Δεν έχει ανάγκη να φωνάξει, να χτυπήσει.
Έχει ανάγκη να βρει τα σωστά επιχειρήματα.
Να πείσει. Να καταδείξει την αδικία.
Και ο αγανακτισμένος, έχει το δικαίωμα το πολύ κάθε δύο χρόνια, να εκφράσει την αγανάκτησή του με την ψήφο του.

Είναι ανάγκη όμως και οι προπηλακισθέντες να κατανοήσουν πως ο αγανακτισμένος είτε δικαίως, είτε όχι, όσο πολιτισμένος και να είναι, αν συμπεριφέρεσαι αλαζονικά, θα θέλει να σε πλακώσει στο ξύλο.
Ειδικά όταν δεν είναι πολιτισμένος, αλλά ένας ημιμαθής ελληνάρας, που τριάντα χρόνια τώρα έχει μάθει να ζει από τα ρουσφέτια του συστήματος και να τρώει από τις επιδοτήσεις.

Όπως και να ‘χει όμως, αν χαιρόσουν βλέποντας τον αιμόφυρτο Χατζηδάκη να ψάχνει να κρυφτεί από το αλαλάζον πλήθος και τον Καμίνη τρομαγμένο να τρέχει να ανέβει στη μηχανή του οδηγού του, μάλλον εσύ είσαι αυτός που του αξίζει ένα χέρι ξύλο.
www.eyedoll.gr